شاید دوست داشتن سرزمین یک عادت است واین عادتی پایدار است عادتی که با ازدست رفتن آن کمتر از هر ضایعه دیگری کمتر از غم انگیزترین فقدانهای زندگی می توان کنار آمد. شاید این دلبستگی را نتوان تعریف کرد اما اگر پیش آید که روزی در سفری به اجبار یا اختیار از سرزمینت دوربمانی انگاه خواهی دید که درهرلحظه ای ساعتی روزی ممکن است یادی از گوشه ای از آنچه نمیدانی کجاست خاطره ای یادی احساسی ازیک قطعه از آسمانی زمینی خیابانی شهری روستائی رودی وکوهی مانند سایه ای از یک خاطره از یاد رفته از ذهنت عبور کند.