تویسرکان شهری در گذری بود که روبه کرمانشاه داشتیم.شهری که در دره حصار دزمیان دو کوه بلند از رشته کوه­های زاگرس قرار دارد. بلندی­های الوند قادر به پنهان کردن زیبایی­های آن نیستند.اما از بلندی­های الوند چشم انذاز تویسرکان بسان نگین انگشتر دراحاطه انبوه زمردین درختان شاید گردو و مزارع زرین پوشیده از خوشه­های گندم دیده می­شود.

زمان دیگری دربازگشت به سوی همدان در سایه زوشن­های روزی که رو به تاریکی می­رفت تصویری شگفت وتاثیر گذار از دشتی مملو از آتش پیش چشمانت شکل میگرفت آتشی که روستاییان شاید با آرزوی تقویت و بهتر شدن محصول سال بعد بر زمین-های زر اندود پوشیده از ساقه های درو شده گندم افکنده بودند.وقتی به شهر قدم می­گذاری طراوت ولطافت هوا ولطافت وسرسبز سی دوست داشتنی وماندگار برروحت می¬گذارد.

تویسرکان شهری با تاریخی کهن است که مورخان قدمت آن را به چهار هزار سال پیش می­رسانند.درکتاب دیاکونوف که به وسیله کریم کشاورز ترجمه شده می­گوید:

ماد­ها این شهر را تازاکی و یابیت تازاکی می­نامیده اند. که به معنی داشتن چشمه­های آب گرم می-باشد.درکتاب­های معجم البلدان نوشته یاقوت حموی و نزهه القلوب این شهر رود آور نامیده شده شده است.تویسرکان بر روی ویرانه‌های شهر قدیمی رودآور (رودآورد) (روستای اجدادی حافظ) و اوراکوهان که بر اثر حمله مغول و زمین‌لرزه پس از آن ویران شد،ساخته شده است.

در واقع رودآور از سه قصبه «توی»، «سرکان»، و «شکان» تشکیل شده بود. پس از ویرانی رودآور، شکان نیز بر اثر زمین‌لرزه از بین رفت، و تویسرکان فعلی از ادغام توی و سرکان، به وجود آمده است این شهر به خاطر تعدد و بزرگی درختان گردو بسیار معروف است. تویسرکان بعد از شهرهای همدان، ملایر و نهاوند چهارمین شهر بزرگ استان به حساب می‌آید.

زبان مردم منطقه لری است واز روستاهای عشایر نشین خبر می­دهد جستجوی ما برای فرش منطقه نشان از آن داشت که توی سرکان به علت داشتن هوای معتدل و کوهستانی و پشم و پنبه خوب پیشینه­ای کهن با ریشه-های روستایی و نقوش و رنگ آمیزی سنتی دارد.

فرش-بافی سنتی و بومی از نظر نوع نقش و محدودیت رنگ و رجشمار تاحدودی درشت است که با فرش امروز که با تاثیر از فرشبافی شهری تا حدی نزمی و انعطافی ناشی از تغییر الیاف مورد استفاده یافته است تفاوت دارد .نمونه های کهن¬تر را به ندرت در مساجد و زیارت­گاه­ها و نزد برخی خانواده­های  قدیمی می­توان.سراغ گرفت