شاید دوست داشتن سرزمین یک عادت است واین عادتی پایدار است عادتی که با از‌دست‌رفتن آن کمتر از هر ضایعه دیگری کمتر از غم انگیزترین فقدان‌های زندگی می‌توان کنار آمد. شاید این دلبستگی را نتوان تعریف کرد اما اگر پیش آید که روزی در سفری به اجبار یا اختیار از سرزمینت دور بمانی آنگاه‌خواهی دید که درهرلحظه‌ای ساعتی روزی ممکن است یادی از گوشه‌ای از آنچه نمی‌ دانی کجاست خاطره‌ای یادی احساسی از یک قطعه از آسمانی زمینی خیابانی شهری روستائی رودی و کوهی مانند سایه‌ای از یک خاطره از یاد رفته از ذهنت عبور کند.