گیبن تاریخ نویس می گوید درباره ناپلئون آنقدر مطلب نوشته اند که انسان درمی ماند که چه بنویسد که دیگران نگفته باشند. غرض مقایسه نیست ولی این واقعیت که اگر تنها تعداد کسانی را که وی با همت وتلاش خود برجلد مجله بخارا آورد ویا آنانی را که روشنی زندگیشان را به شبهای بخارا بخشید.احساس واندیشه واعتقاد خود را درباره آنچه اوکرد ومی کند و بیان کنند (که کرده اند)  کافی خواهد بود که بدانیم چگونه فرهنگ وهویت این سرزمین درطول این تاریخ طولانی غبار آلود به بهای فداکاری چگونه افرادی  نگهداری شده است.تنها نمونه تاریخی که سراغ داریم که شاید به مدد بخت یا تصادف توانست عمری بی شک در محنت و تنهایی را وقف گنجینه گرانبهایی ازتاریخ اساطیری ویا اساطیر تاریخی ایرانیان کند و آنرا برلوحی گزند ناپدیر ازباد و باران بیادگار گذارد بی پرسشی فردوسی بزرگ است بی تردید بزرگانی درزندگی ایرانیان داشته ایم که درمحدوده های خاص از زمان و مکان از خود آثاری جاودان بیادگار گذارده اند .اماکدام اثر جاویدی چون شاهنامه را می شناسیم که به بهای عمر یک انسان فذاکار اثری این چنین گسترده و فارغ ار زمان و مکان با بیانی روشن وسرشار از عشق به ایران وایرانی بیافریند باتاکید دوباره براینکه قصد قیاس نیست ولی علی دهباشی این چنین تباری است سخت کوش وسرسخت و فداکار کاری که اویک تنه انجام داد با توجه به اینکه روزگاری بدون امکانات وتنها به مدد همت شخصی گام درراه نهاد درخور انسانی استثنایی است که اگر روزگار مدد کند شاید درطول عمر بلند یک سرزمین تنها به استثنا پدیدار می شوند وما شاید دردورانی سخت بخت آنرا داشته-ایم که با علی دهباشی هم زمان شویم و شاهد آن همت بلندی باشیم که نقش استثنایی خویش را به شایسته ترین وجه انجام داده است. شاید اگر ۱۰۰ یا ۲۰۰ ویا ۵۰۰ سال دیگر کسانی درصدد بازخوانی تاریخ این سرزمین برآیند شاهد آن خواهند بود که در روزگاری سخت فردی به تنهایی بار تاریخ و فرهنگ یک ملت را درکولله باری بدوش کشید که محتوای آن باردانشنامه ای زندّه و درخشان از نام و نشان و هویت صدها انسان فرهیخته دریک عصر و دوره بود. اما با استفاده ازتمثیل زیبای آن دوست ناشناس گوشه ای این زندگی سیریفوار را از کلام خود او بخوانیم: زنده‌ياد داريوش شايگان بارها مي‌گفت كه علي دهباشي يك فرد نيست، يك وزارتخانه است و يك تنه به اندازه يك كل وزارت فرهنگ كار مي‌كند. مردي كه معتقد است كه ما هنوز نمي‌توانيم كار جمعي كنيم و در طول چهل سال گذشته، بسياري از كارها را به تنهايي پيش برده، اگرچه مستظهر به نام و حضور بزرگ‌ترين چهره‌هاي فرهنگي و ادبي ايران است، نام‌هاي رفيعي چون عباس زرياب‌خويي، عبدالحسين زرين‌كوب، ايرج افشار، پرويز ناتل خانلري، فريدون آدميت، محمدرضا شفيعي كدكني، محمد ابراهيم باستاني پاريزي، ابوالقاسم انجوي شيرازي، محمد حسن لطفي و… علي دهباشي، اهل كار است و مهم‌ترين ويژگي‌اش پركاري و همت والا. مي‌گويد اگر كار نكني، افسرده مي‌شوي و او اين روزها، چنان كه خودش مي‌گويد افسرده است، زيرا نمي‌تواند كار كند. ابتلاي مزمن به آسم -كه ارمغان سال‌ها كار در چاپخانه بوده- باعث شده خطر كرونا براي او بيش از بقيه باشد و او خودش تاكيد دارد كه از مرگ كرونايي خيلي ناراحت است. بنابراين خانه‌نشين شده و از دفتر جذاب و شلوغش كارها را پيش مي‌برد. البته در طول يك سال گذشته، بخارا يك روز هم به تعويق نيفتاده، اما آنچه تعطيل شده، شب‌هاي بخاراست كه البته اخيرا به صورت برنامه‌هاي ضبط شده آنلاين، باز از سر گرفته شده. موتور محرك حيات پرشور دهباشي، كار است. او در قرنطينه و خانه‌نشيني هم از بيشتر همنسلان و بلكه جوانان، پركارتر است، در حال نگارش كتاب، كمك به راه‌اندازي مجله، برگزاري جلسات آنلاين، انتشار بخارا و… براي اينكه لختي او را از اين حال غمگينش بيرون بياوريم، بر آن شديم كه در «اعتماد» صفحاتي را به او اختصاص بدهيم. گفتن ندارد كه وقتي سوژه علي دهباشي باشد، شمار كساني كه مايلند مشاركت كنند و مطلب بنويسند، از شماره بيرون است، پس ناگزير شديم از آن همه، تنها به تني چند اكتفا كنيم، به اين اميد كه ديگران از ما دلخور نشوند. با اميد.

روزنامه‌نگار نویسنده ویراستار طنز‌پرداز با اسمعیل عباسی از آن زمان که صاحب نشریه‌ای بودم آشنا شدم آشنای من با او بدو دلیل موقعیتی مغتنم بود اول آنکه وی خانم سمایونی را به دفتر ما آورد که وفاداری او و دوستی ما نزدیک به ۲۰ سال پایدار ماند و دیگر آنکه از شیوه‌های کار من آن بود که درهر کاری که شروع می‌کردم پس از چندی شروع به توسعه و گسترش کار می‌کردم و از آنجا که معمولا در آغاز دست یاری هرکسی را طلب می‌کردم دراین زمان دوستی عباسی موقعیت با ارزشی بود اگرچه همکاری ما از حدود مشخصی تجاوز نکرد ولی در مصاحبت او تا حدودی از مسایل روز و روزنامه‌هایی که مدتی بود خرید ان‌ها را ترک کرده بودیم بود. و خاطرات فراوانی که به مدد حافظه غنی‌اش بهره‌مند استفاده می‌کردیم. هر از گاهی با خانم سمایونی یادی از او می‌کردیم ومی گفتیم خبری از آقای عباسی نیست. کافی بود تلفن بزنیم و قراری بگذاریم بدون تکبر و اظهار گرفتاری سر قرار و ساعت می‌آمد. هم صحبت او فرصتی گرانبها بود واین هم صحبتی کم‌کم به یک همکاری هرچند اندک ولی با‌ارزش انجامید که حاصل آن صفحات طنز مجله نقش و فرش بود که غالباً به کاریکاتوری هنرمندانه آراسته بود. بخشی از دستاوردهای زندگی پربار او را به قلم خودش می‌خوانیم اما نمی‌توانم از ذکر مساله‌ای یاد نکنم و آن بلند نظری و بی‌نیاری بود که در رفتارش برسر مسایل مادی دیده می‌شد هرگز پیش نیامد که راجع به مسایل مالی که معمولا از طرف من مشکل داشت چون‌و‌چرا کند بهرحال هرچند شرح احوال رسمی‌اش را به خودش واگذار کرده‌ام بهرحال عباسی از آن گروه انسان‌هایی است که همواره درطول تاریخ آرام و بی‌صدا و آنچنان که از اتوبیوگرافی کوتاهش برمی-آید بی‌تلاش چندانی برای نمایش زندگی پربارش در استواری فرهنگ ملی آجر بر آجر نهاده‌اند. دوستی‌اش برای هر که اورا می‌شناسد دارای ارزش است اسماعیل عباسی در طالقان چشم به جهان گشود. تحصیلات دوره ابتدائی و بخشی از دبیرستان را در طالقان گذراند و تحصیلات دبیرستانی را در رشته طبیعی در دبیرستان دکتر نصیری تهران واقع در خیابان سینای تهران به‌پایان برد. وی در دوره تحصیلات دبیرستانی همکاری‌اش را با نشریات موسسه اطلاعات از‌جمله مجله دختران و پسران و همچنین مجله اطلاعات هفتگی آغاز کرد و سپس به‌صورت رسمی به تحریریه روزنامه اطلاعات پیوست. عباسی حین ادامه همکاری با روزنامه اطلاعات در گروه هنر و ادب به دبیری دکتر جواد مجابی در سال ١٣۵۴برای ادامه تحصیل وارد دانشکده علوم ارتباطات اجتماعی شد و در رشته روزنامه‌نگاری از این دانشکده فارغ‌التحصیل شد. وی از دهه پنجاه در کنار همکاری با روزنامه اطلاعات، با نشریات طنز از‌جمله مجله کاریکاتور به سردبیری منوچهر محجوبی و مدیریت محسن دولو و هفته نامه مشغولیات به ضمیمه مجله تهران مصور همکاری داشت. آخرین سمت عباسی در روزنامه اطلاعات و پیش از جدائی از این روزنامه در پائیز سال ١٣۶٢، عضویت در شورای سردبیری این روزنامه بود. اسماعیل عباسی پس از جدائی از تحریریه روزنامه اطلاعات نزدیک به یک دهه به ویراستاری کتاب و سردبیری دو نشریه صنعتی اشتغال داشت و در پائیز سال ١٣٧١به دعوت غلامحسین کرباسچی مدیر و صاحب امتیاز روزنامه همشهری به اتفاق شماری از روزنامه‌نگاران قدیمی تحریریه همشهری را بنیان نهادند. از کار‌های ماندگار عباسی در همشهری بنی‌انگزاری صفحه محیط‌زیست و در‌واقع راه اندازی اولین بخش رسانه‌ای محیط‌زیست در ایران است. ان بخش با همکاری کارشناسان برجسته محیط‌زیست در جا انداختن فرهنگ این رشته مهم و حساس و آشنائی چند نسل با معضلات زیست‌محیطی ایران کمک شایانی کرد. اسماعیل عباسی در طول همکاری با روزنامه همشهری سردبیری چند نشریه تخصصی از‌جمله فصلنامه نقش و فرش به مدیریت خانم مهندس شیرین صور اسرافیل، فصلنامه جستارهای شهرسازی و فصلنامه فرهنگ معماری را در بازه‌های زمانی گوناگون برعهده داشته است. در بخش طنز‌نویسی و طراحی کم‌یک نیز عباسی علاوه بر همکاری با نشریات تخصصی این رشته از‌جمله کیهان کاریکاتور و نشریات موسسه گل آقا حضور در داوری بیش از یازده جشنواره داخلی و بین‌المللی، دبیری جشنواره کاریکاتور را در کارنامه خود دارد. از دهه نود‌خورشیدی به این سو بیشترین تمرکز اسمعیل عباسی در حوزه ادبیات داستانی بوده است. همچنان که اولین رمان این نویسنده با نام شب گرگی که در سال ١۴٠٠از سوی نشر بهجت منتشر شد اکنون به چاپ سوم رسیده است و رمان دوم وی در دست چاپ است. عباسی خود می‌گوید، به رغم فعالیت‌های گوناگون در رشته‌های مختلف روزنامه‌نگاری، اکنون تمرکز در حوزه ادبیات داستانی و نویسندگی و تدریس در این رشته برای من بسیار جذاب و اغنا‌کننده است. گو این که راغبم درفیلمنامه‌نویسی در سینما و انیمیشن را هم در فرصت ممکن دنبال کنم. فیملنامه‌ای از من با نام عروسی خون به کارگردانی مجید جوانمرد پیش­تر و در دهه هفتاد فیلم شده است.

در سرنوشت ملت‌ها صرف نظر از برخی حوادث جاری نظیر حملات و هجوم‌ها و حوادث طبیعی و برخی رویداهای خوش ملی گاه زیر لایه‌های پنهان سرنوشت، به نظر می‌رسد که موجی بسیار قدرتمند و تاثیر‌گذار جریان دارد که تاثیری بیش از هر تحول و تهاجم و واقعه تاریخی دارد. و آن نقش انسان‌ها در سرنوشت ملی است. دراین دوران که سرنوشت سرزمین‌ها و ملت‌ها بیشتر بدست حاکمان و سیاستمدارانی است که سرنوشت کشورها و مردمان بیشتر دردست سیاست و سیاستمداران است باید بتوانیم بدانیم که نقش انسان‌ها فارغ از اندازه و حدود آن تا چه حد توانسته مسیر حرکت تاریخ کشورها را تغییر دهد. دراین زمان که سرنوشت ملت‌ها بیشتر دست حاکمان و حکومت‌هایی است که ریسمان هدایت کشور را بهر سو که می‌خواهند می‌کشند باید به به سویی نگاه کنیم که در گوشه‌و‌کنار هر سرزمین چگونه گروه‌ها ویا افرادی تلاش می‌کنند سر نوشت سرزمین خویش را درحد امکان در مسیر واقعی تاریخ حرکت داده و روح قوانین طبیعی و تاریخی آنرا زنده نگه دارند دراین مجموعه درگذشته اشاره به افرادی داشتیم که همواره درشهر ویا مکان زندگی خود تلاش کرده‌اند که همواره از جامعه خویش پیش باشند و تلاش کنند که بقیه را نیز براه خویش آورند زمانی که بد‌عوت آقای معین فربه شهر زیبا و پر قدمت قوچان مهمان شدم شاید اندکی احساس کردم که وی یکی از کسانی است که سعی می‌کند ورای شغل و حرفه خود کمک بیشتری به شاگردان و کسانی که به‌نوعی به فعالیت‌های او علاقه‌مند بودند بنماید. اگر چه این کار دران زمان از حد یک فعالیت کوچک محلی تجاوز نمی‌کرد ولی بعدها اخباری که از او می رسید حکایت از زندگی انسانی داشت که تمام توان خود را در خدمت زنده نگهداشتن تاریخ فرهنگ و حفظ هویت مردمانی می‌کند که به نحوی به قوچان شهر او مربوطند معین فر خود در زندگی نامه کوتاهی که نوشته می‌گوید که درکارگاه‌های فرشبافی بزرگ شده و عشق به فرش را نه‌تنها طی سی سال خدمت صادقانه در آموزش وپرورش به همراه خود داشته بلکه افزون برآن علاقه به حفظ و احیا این هنر در شهر خویش برای راه اندازی رشته فرش در آموزش‌و‌پرورش تلاش کردم سال‌های زندگی او که همواره آمیخته به عشق به فرهنگ ایران و  تلاش برای سربلندی شهر و دیار خود بوده نمایشگر کوش‌های انسان خستگی‌ناپذیری است که که نظیر تمام انسان‌هایی ازاین دست نه‌تنها چشم انتظار به هیچ کمک ویاری ندوخته‌اند بلکه سختی‌ها و مشکلات را نیز بسان جزیی از ضرورت‌های راهی که درپیش گرفته‌اند تلقی می کنند. بارها پیش امد که که دست نامحرم مجموعه آرشیوها وگنجیینه‌های مجدد ارزش او که نگارنده خود شاهد گوشه کوچکی از آن‌ها بودم.

در اواخر سال های دهه شصت زمانی که برای شناسایی هنرمندان کاشان کار می­کردم در جستجو و شناسایی هنرمندان قدیمی بسیاری نشانه ها به سوی امینیان بود .من در جستجوی او به اداره میراث فرهنگی که وی در آنجا ریاست داشت رفتم در آنجا گفته شد که ایشان جلسه دارند این دیدار نشد.من هم مساله را جدی نگرفتم (که کاش میگرفتم )و منصرف شدم.زمانی به فاصله­ای متجاوز از۳۰ سال می­بایست بگذردکه فرصت آشنایی و اگر اجازه دهد دوستی با مهندس سیف الله امینیان پیش آید و من شاید باید این را مدیون نوعی تصادف و یا تقدیری باشم که این فرصت را در شرایطی که در چنبره خشم و ناامیدی گرفتارشده بودم برایم فراهم آورد . بدون پشتوانه در میان راه رها شدم.می-دانستم که پروژه را که کتاب کاشان بود ادامه خواهم داد ولی هیچ تصوری از آن نداشتم که که کتاب چه ابعاد وسیعی خواهد یافت و چگونه آنرا به پایان خواهم برد هنگامی که درجستجوی یاری به کاشان رفتم ابتدا علی مرشدی (که درباره او گفته ­ام و باز خواهم گفت ) و سیف الله امینیان دو فرصت استثنایی که درکاشان قدم پیش گذاردند.سیف الله امینیان نه تنها فردی شناخته شده در کاشان و اصفهان به عنوان رییس میراث فرهنگی بود بلکه وی به عنوان فردی وطن دوست و با دانشی مثال زدنی در فرهنگ و هنر و تاریخ و فیلسوفی عارف-مسلک با صحبت و گفتاری جذاب نزد بسیاری ازاهل فرهنگ شناخته شده بود.زمانی که من به کار کتاب کاشان پرداختم یکی از یاران من در این کار امینیان بود کافی بود که راجع به مساله­ای از او کمک بخواهم بلافاصله سندی یا جزوه­ای یا کتابی بی اشاره­ای برای باز پس گیری برایم می آورد.مواردی بود که به همراه من به جستجوی کسانی که نمی-شناختم می­آمد و من معمولا از ارتباط عاطفی وعطف به گذشته­ای که او با غالب این افراد در هر سطحی که بودند داشت شگفت­زده می­شدم.باید بیافزایم که این همراهی را که بیشتربا یاری حافظه ودانش جامع الاطرافش (حدس می­زدم که مجموعه بزرگی از کتاب و اسناد تاریخی دارد که گاه به آسانی آنها را می-بخشد) بود نه درمورد من که در مورد بیشتر کسانی که می­دانست قصد خدمتی دارند انجام می­داد. برای هر سئوالی جوابی داشت وبرای هرخواهشی کتاب و یا سندی به همراه او همه درها باز بود وهمه اهل کاشان سلامش را بی پاسخ نمی-گذاشتند.در شرایطی که اهل قلم یا هنر یا فرهنگ به سختی می-توانستند با تغییر وتحولات مداوم.کنار بیایند او.با خلق و خوی انسانی و در عین حال روی گشاده که هیچ درخواستی را بی پاسخ نمی­گذاشت،باعث آن شده بود که همچنان بعد از سالها بازنشسته شدن نیز دانش وتجربه ومدیریتش را برای یاری خواهان شوند. سیف اله امینیان در ۲۰ خرداد سال ۱۳۲۵ در شهر آران و بیدگل دیده به جهان گشود. وی در دانشگاه صنعتی اصفهان موفق به اخذ مدرک مهندسی مکانیک شده و پس از آن در شرکت ذوب آهن اصفهان مشغول به کار شد.. یکی از بزرگترین اقدامات مهندس امینیان در طول سال­های خدمت بی شائبه او کاراستثنایی او در مرمت و بازسازی خانه های تاریخی کاشان در دهه ۷۰ بود که بدعتی نیکو در برانگیختن نه تنها حس مردم کاشان در احیا میراث­های بومی وکهن شهر بلکه باعث جلب علاقه و شوق بسیاری از ساکنان شهرهای دیگر در بازسازی و مرمت میراث­های زیبا و تاریخی کشور شد.درباره انسان­هایی مانند امینیان صفحات بسیار می توان نوشت .اما تنها می­توانستیم آرزو کنیم که در این سرزمین درهم پیچیده وگمشده فردی نظیز او برای همه باشد

گاه حضور یک فرد یا یک جریان فرهنگی اصیل و هویتمند می‌تواند در سرنوشت یک شهر و یا منطقه و یا حتی اگر به قول تاریخ اعتماد کنیم گاه حتی در سرنوشت یک کشور تاثیر‌گذار است.. خوشبخت آن جوامعی که در جریان زیر‌و‌بم‌های بعضاً بازدارنده اجتماعی و تاریخی، گاه پیش‌آمده که اراده‌های انسانی برخلاف جریان جاری و حاکم، مستقل و استوار برپای خویش پیش‌روند و بر محیط و جوامعی که در آن زندگی می‌کنند  اثر بگذارند. تردید ندارم که اگر کسانی فرش دستباف را با همان نگاهی که من می‌نگرم تولیدی مهم و تاثیر‌گذار در سرنوشت اجتماعی اقتصادی و فرهنگی کشور نگاه کنند، قطعاً به من حق خواهند داد که برخی افراد دراین حرفه را (که من درطول سفرهای خود از آنها بسیار دیده‌ام البته شاید که هدفشان درحد آرزو مانده است) با تعریف بالا وصف کنم. یکی از این کسان انسانی هنرشناس و هنر دوست و در مسیر و مسئول به نام علی مرشدی و اهل کاشان است. اوست که در مسیر حرکت خویش بی‌توجه به مقام و موقعیت و دشواری‌های راه و حتی بی‌توجه به تاثیر مهمی که شکل و نوع کار و هنر او بر جامعه تولید درکاشان گذارده راه خود را ادامه داده ومی دهد.. زمانی بود که هجوم به‌سوی صدور انبوه محصولات بی‌کیفیت دهان هرکس را که به ضرورت توجه به کیفیت و هویت فرش اشاره می‌کرد می‌بست. ولی علی مرشدی ازهمان آغاز که تولید‌کننده جوان و تازه‌کاری بود شاید به شکلی ذاتی و احتمالاً با تاثیر از صداقت و روش کار شرافتمندانه پدرش گام در راه تولید فرش گذاشت و اندک  اندک به جایی رسید که دریافت مفهوم فرش خوب چیست و دارای چه ارزشی می‌باشد. و دانست که مفهوم -هنر تکنیک رنگ نقش و پشم و نخ و ابریشم در فرش چیست و هریک چه جایگاهی دارند و به چشم خود می-دید که چگونه هم صنفان او با بدل کاری و نادرستی و استفاده از مواد و الیاف نامناسب و رنگ‌های نامرغوب و نقش‌های غیر بومی و ناپایدار و انواع نادرستی‌های دیگر در تولید، چگونه شهرت یکی از زیباترین تولیدات ملی ایران را به نابودی کشانیده ­اند. شاید این از خوشبختی شهر کاشان و هر شهر دیگری است که انسان‌هایی نظیر  وی به‌تنهایی بار بخشی از تاریخ یک سرزمین را به دوش می‌کشند. زمانی که فکر می‌کنم کتاب کاشان بدون کمک‌های علی مرشدی چگونه می‌توانست شکل بگیرد یاد همراهی‌ها و کمک -‌های وی که اصولا به این امر درکاشان شهرت دارد در خاطرم زنده می‌شود. زمانی که من بعد از سختی­‌های نخستین آغاز کتاب، در ادامه راه متوقف شدم شاید از بخت من بود که در زمانی مناسب و مکانی مناسب دریچه‌های گشوده شد و این علی مرشدی بود که با تمام امکاناتش به یاری آمد. علی مرشدی فرزند یک تاجر قماش و فرش بود و وبا فرش بزرگ شد و از روزگار جوانی سرنوشت خویش را با این حرفه زیبا وبا ارزش پیوند زد. با بانویی ازدواج کرد که ذوق و سلیقه را از خانه پدری آورده بود که از اهل فرش بود. جوامع انسانی همواره درست و نادرست بین دوطبقه سرمایه‌دار و فرو دست خطی کشیده است اما شاید براین قاعده استثناهایی باشد که به شهادت همین تاریخ برخی ازاین فرا دستان لایق آنچه داشته‌اند و یا خود فراهم آورده‌اند بوده و هستند من آنچه در ارتباط با علی مرشدی شاهد بودم تنها به اختصار اشاره می‌کنم که آنچه او در زندگی خود (حداقل از وجه اجتماعی) با داشته‌هایش انجام می‌­دهد در کلیت خویش مفهومی جز عشق به حرفه­ای شریف و با‌ارزش به مردم و زادگاهش و در‌نهایت سرزمینش با مفهوم دیگری قابل تعریف نیست.

رضي حاجی آقاميری در فروردین ماه سال 1330 در خانواده ای تهرانی که پيشينيانش از سال 1199 هجری خورشيدی به تجارت فرش دستباف مشغول بودند، چشم به جهان گشودبعد ازگذراندن دوره تحصیل وارد کار پدرکه حرفه نیاکانشان بود شد وبا یاری او به گرد آوری دست ¬بافته های نفیس ایرانی وصدور انها به کشورهای خارجی پرداخت. زندگی آمیخته با فرش ازهمان آغار آتش اشتياقی را در وجودش شعله ور ساخت تا به جستجو وپژوهش در همه ابعاد و وجوهِ فرش دستباف، اعم از طراحی و سبک های متنوع و متفاوت آن، روش های مختلف بافت، شيوه های رنگرزی، شناخت گياهان رنگزا، چيدمان رنگ و در نهايت پيشينه تاريخی سنت رنگرزی بپردازد و با گردآوری دستبافته های کهن و بررسی عميق آثار نمایش یافته ازگنجینه¬های خارجی و موزه ها و کتب مختلف متعلق به مجموعه داران و بهره بردن از دانش پدر و ديگر يیشکسوتان، به روشن کردن پيچيدگي های اين هنر کهن بازمانده از ايران باستان به پردازد . دانش وشناخت وی از گذشته این هنر زیبا باعث شد که وی درجستجوی دلایل بی توجهی وبی اعتنایی تولید کنندگان فرش در این زمان به طرحها ونقوش زیبای گذشته وبه طورکلی ناتوانی درتولید آثاری با جذابیت وکیفیت  پديده های حيرت انگيز و به غايت زيبایی که دراین سرزمین تولید می¬شد برآید.هم از اين رو تصميم گرفت نتيجه شناخت خود را به کار گرفته و به خلق آثاری همت گماردکه نمایش¬گر تداوم خلاقيت فرش ايرانی در اين مرز و بوم باشد. در سال 1366 نتيجه اين پژوهش‌ها در قالب طراحی و بافت قالی‌هايی بديع با حفظ روش¬های اصيل بافت و اصول طراحی کهن که برخي از آنها فراموش يا منسوخ شده بودند، متبلور گرديد. در سال 1373 کوشش های او در خلق اين آثار، با دريافت نخستين جايزه اسکار فرش در وين- اتريش تحسين شد و موزه ویکتوریا آلبرت با افزودن ۵ قطعه ازنخستین دست بافته های تولیدی رضی میری به گنجینه خود به موفقیت او بیش از پیش اعتبار بخشید. رضی میری بی تردید اولین کسی است براساس استفاده از دامنه بی انتهای نقش و رنگ درفرش های عشایری و روستایی تقدم تولید فرش های بومی ومنطقه ای را بر فرش های شهری نشان داد اگرچه کمابیش پیش ازاو به طور پراکنده درفرش کسانی دست به نوآوری هایی درطرح ها ورنگ های فرش زده بودند که دراین زمینه تلاش های پرویز تناولی درنمایش گبه وفیلمی که محسن مخلباف بر اساس گبه ساخت اولین تلاش قانونمند وتئوریک و ارزش دست بافته های عشایری را نشان می-دهد ولی کار مداوم رضی میری براساس درک و وسواس او نسبت به ارزش استفاده از اصالت وزیبایی وغنا وگستردگی نقوش وتنوع رنگ های سنتی وپشم های دستریس عمدتا بومی وسایر خصوصیاتی که عموما درفرش های کهن وبومی ایران کاربرد داشته است تاثیری ماندگار وستودنی در فرشبافی ایران داشته است.